స్వచ్ఛమైన ప్రేమ ముందూ, మానవత్వం నరనరానా తొణికిసలాడే మనుషుల ముందూ ప్రణమిల్లాలన్పిస్తుంది తప్ప దర్పం ఒలకబోయబుద్ధి కాదు. ప్రతిఫలాపేక్ష లేకుండా మన శ్రేయస్సుకై తపనపడే ఆత్మీయుల రుణం ఏ విధంగా తీర్చుకోగలం.. మనల్ని మనం మానసికంగా అర్పించుకోవడం తప్ప? మన మొహంలో వెలుగుని చూసి సంబరపడిపోయే ఆత్మీయమూర్తుల్ని ఏమని విశ్లేషించగలం.. విశ్లేషణని కట్టిపెట్టి మనసుతో స్పృశించకుండా! మనకు తెలియకుండానే మనం సురక్షితమైన హస్తాల్లో రక్షించబడి ఉంటున్నాం.
ప్రేమ, ఆదరణ విశ్వజనీయమైనవి. మనం అందమైన రూపాల్లోనో, వ్యాపారాత్మక బంధాల్లోనో వాటిని వెదుక్కునంత కాలం నిరుత్సాహమే మిగులుతుంది. బోసి నవ్వుతో మనసారా పలకరించే ముసలవ్వని అరక్షణం తీక్షణంగా గమనిస్తే ఎంతటి ఆత్మీయత ఆ నవ్వులో ఉట్టిపడుతోందో అర్థమవ్వదూ..? ఎందరో మనపై దిగుళ్లు పెట్టుకుంటూ ఉంటారు.
దిగులుపడడం వారి తప్పన్నట్లు కసురుకుని చిన్నబుచ్చుతాం గానీ మన గురించి అంతగా ఆలోచించే మనుషులు ఉన్నందుకు ఒక్క క్షణమైనా వారిని హృదయానికి హత్తుకోగలుగుతున్నామా? ప్రతీ మనిషిలోనూ భగవంతుడు సున్నితత్వాన్నీ మేళవించాడు. మనం భ్రమిస్తున్నట్లు ప్రపంచం మొత్తం అన్యాయాలూ, అక్రమాలూ, ద్వేషాలూ, పగలూ, ఈర్ష్యాసూయలు నిండిపోలేదు.
మనుషులం మనమే సమాజంలోని సుగుణాల్ని చెప్పుకుంటూ సంతోషంగా బ్రతకడం మానేసి ఏ మూలనో ఇరుక్కుని బ్రతికేలా అభద్రతను మూటగట్టుకుంటున్నాం. పక్క మనిషి యొక్క స్వచ్ఛమైన నవ్వుని ఆస్వాదించలేకపోతున్నామంటే.. ఇంకా మనుషులు మన హృదయాలకు చేరువయ్యేదెప్పుడు? నిశితంగా గమనిస్తే ప్రతీ క్షణమూ మనకు అద్భుతంగా మలచబడి ఉంటుంది.
ఆ క్షణాన్ని సదా మన శ్రేయస్సుని కాంక్షించే ఆత్మీయుల మనోఃబలంతో ఆస్వాదించగలుగుతున్నామా లేక మనల్ని ఒక్కర్నే ప్రపంచంలో ఒంటరిని చేసుకుని ఏకాకిగా ఎదుర్కోవడానికి పోరాడుతున్నామా అన్న దాని మీదే మనం అనుభవాలు ఆధారపడి ఉంటాయి. ఒక్కటి మాత్రం నిజం.. తమకు ఎలాంటి ప్రయోజనం లేకపోయినా.. మనల్ని మనగా అభిమానిస్తూ తమ ఆశీర్వచనాలు నిరంతరం అందజేసే దైవస్వరూపులైన ఆత్మీయులు మనతో ఉన్నంతకాలం, వారికి మనం మనసారా అర్పించుకోగలిగినంత కాలం మనం చాలా సురక్షితంగా ఉంటాం. మనం చేయవలసిందల్లా అటువంటి ఆత్మీయుల్ని మనసుకి దగ్గరగా తీసుకోవడమే!
