భారతదేశంలోని జనాభాలో ఎక్కువ మందికి వ్యవసాయం జీవనాధారం మరియు దీనిని ఎప్పటికీ తక్కువ అంచనా వేయలేము.
స్థూల దేశీయోత్పత్తి (GDP)లో దాని సహకారం 20 శాతం కంటే తక్కువకు తగ్గినప్పటికీ, ఇతర రంగాల సహకారం వేగంగా పెరిగినప్పటికీ, వ్యవసాయోత్పత్తి పెరిగింది. ఇది మమ్మల్ని స్వయం సమృద్ధిగా మార్చింది మరియు స్వాతంత్ర్యం తర్వాత ఆహారం కోసం భిక్షాటన చేసే పాత్ర నుండి వ్యవసాయం మరియు అనుబంధ ఉత్పత్తుల యొక్క నికర ఎగుమతిదారుగా మారింది.
2022-2023 రెండవ ముందస్తు అంచనాల ప్రకారం, దేశంలో మొత్తం ఆహారధాన్యాల ఉత్పత్తి రికార్డు స్థాయిలో 291.95 మిలియన్ టన్నులుగా అంచనా వేయబడింది. ఇది సంతోషించదగ్గ వార్తే కానీ ఇండియన్ కౌన్సిల్ ఫర్ అగ్రికల్చరల్ రీసెర్చ్ (ICAR) అంచనాల ప్రకారం, 2030 నాటికి ఆహార ధాన్యాల డిమాండ్ 345 మిలియన్ టన్నులకు పెరుగుతుంది.
భారతదేశంలో పెరుగుతున్న జనాభా, పెరుగుతున్న సగటు ఆదాయం మరియు ప్రపంచీకరణ ప్రభావాలు పరిమాణం, నాణ్యత మరియు పోషకమైన ఆహారం మరియు వివిధ రకాల ఆహారం కోసం డిమాండ్‌ను పెంచుతాయి. అందువల్ల, ఎక్కువ పరిమాణం, వైవిధ్యం మరియు ఆహార నాణ్యతను ఉత్పత్తి చేయడానికి అందుబాటులో ఉన్న సాగు భూమిని తగ్గించడంపై ఒత్తిడి పెరుగుతూనే ఉంటుంది.
భారతదేశం ICAR నిర్వచించిన 15 వ్యవసాయ-వాతావరణ మండలాలతో పెద్ద వ్యవసాయ యోగ్యమైన భూమితో ఆశీర్వదించబడింది, దాదాపు అన్ని రకాల వాతావరణ పరిస్థితులు, నేల రకాలు మరియు వివిధ రకాల పంటలను పండించగల సామర్థ్యం ఉంది. పాలు, సుగంధ ద్రవ్యాలు, పప్పులు, టీ, జీడిపప్పు మరియు జనపనార ఉత్పత్తిలో భారతదేశం అగ్రస్థానంలో ఉంది మరియు బియ్యం, గోధుమలు, నూనెగింజలు, పండ్లు మరియు కూరగాయలు, చెరకు మరియు పత్తిలో రెండవ అతిపెద్ద ఉత్పత్తిదారు.
వ్యవసాయం యొక్క భవిష్యత్తు ప్రణాళికదారులకు మరియు ఇతర వాటాదారులందరికీ చాలా ముఖ్యమైన ప్రశ్న. ప్రభుత్వం మరియు ఇతర సంస్థలు భారతదేశంలో వ్యవసాయం యొక్క ప్రధాన సవాళ్లను పరిష్కరించడానికి ప్రయత్నిస్తున్నాయి, వీటిలో రైతులు చిన్న హోల్డింగ్‌లు, ప్రాథమిక మరియు ద్వితీయ ప్రాసెసింగ్, సరఫరా గొలుసు, వనరులు మరియు మార్కెటింగ్‌ను సమర్థవంతంగా ఉపయోగించడం, మార్కెట్‌లో మధ్యవర్తులను తగ్గించడం వంటి మౌలిక సదుపాయాలు ఉన్నాయి. పర్యావరణ పరిరక్షణతో పాటు మన సహజ వనరులను పరిరక్షించడంలో ఖర్చుతో కూడుకున్న సాంకేతికతలపై కృషి చేయాల్సిన అవసరం ఉంది.
